Ingeborg Bachmann

Ingeborg Bachmann

https://yadi.sk/d/87itMO04rSuTq 

Otuzuna basmış birisi için genç denilir hala.

Ama böyle bir kimse, kendisinde herhangi

bir değişiklik farketmemesine rağmen, bu konuda

kararsızlığa düşer; kendisini genç olarak

göstermeye bundan böyle hakkı olmadığını

sanır adeta. Bir sabah da uyanır, sonradan

unutacağı bir gün uyanır ve birden, üzerinde

güneşin sert ışınları, yeni başlayan gün için

her türlü silah ve cesareti elinden alınmış, yatakta

yatıyor bulur kendini, bir türlü doğrulup

kalkamaz. Kendini korumak için gözlerini

kapayınca gerilere düşmeye başlar ve yaşadığı

her an ile birlikte bir baygınlıktan içeri doğru

sürüklenir. Çöker, boyuna çöker aşağılara,

oysa çığlığı sese dönüşemez (çığlık gücü bile

alınmıştır elinden, her şey elinden alınmıştır),

ve düşer dipsiz derinlere, derken kendini yitirir,

varlığına ilişkin bütün sanıları dağılıp çözülür,

söner ve yok olur. Ama yeniden bilinçli

durumuna kavuşup titreyerek düşünmeye

başladı mı, yeniden bir varlık kazanıp çok geçmeden

ayağ·a kalkarak gün içerisine çıkması

gereken bir kişi oldu mu, yeni ve harikulade

bir güç keşfeder kendisinde. Şimdiye kadarki

gibi, faları. filan şeyi anımsayışı umulmadık

anda ya da kendisi öyle istediği için olmaz;

bütün geçmiş yıllarını, yüzeysel ya da derinliğine

yaşanmış yıllarını ve bütün yıllar boyunca

yaşadığı yerleri ıstırap veren bir zorlamanın

altında anımsamaya başlar. Kim idi? kim

olmuştur? bunu görebilmek üzere anımsama

ağım serper, kendi üzerine serper ağı ve kendisini

hem av, hem avlayıcı olarak zaman eşiği,

yer eşiği üzerinden çekip berilere alır.