Siyasal düşünce tarihi içinde yapılacak küçük bir gezinti, bu tarihin en büyülü
öğelerinin başında polis kavramının geldiğini gösterir. Polisi izleyen ikinci
kavram ise kuşkusuz demokrasi kavramı olacaktır. Adeta görünmez bir el,
"anlaşılmaz bir biçimde" siyasal düşüncenin başlangıç noktasına polisi yerleştirivermiştir.
Ama aynı ölçüde anlaşılmaz olan ise, en başa yerleştirilen bu kavram
üzerinde herhangi bir uzlaşmanın da bulunmamasıdır. Bu nedenle kavram,
siyasal düşünce içinde farklı biçimlerde okunmaya hep açık olmuştur. Örneğin
polis, kimileri için yurttaşların, topluluğun çıkarlarını daima kişisel, tikel çıkarlarının
önünde tuttuğu; topluluk ruhunun ya da kamusal dayanışmanın başat
olduğu; kişilerin birbirlerine polis üzerinden sorumluluk, borç ve ödev yükümlülükleriyle
bağlı olduğu; kaybedilmiş ama her daim özlenen bir tür "cennettir."
Yani, özellikle modern koşullar içinde neyin kaybından ötürü yas tutuluyorsa,
kaybedilen şey poliste aranmaktadır. Başka bazılarınca polis, doğrudan demokrasinin
en mükemmel örneğidir; herhangi bir şiddet ya da taşkınlık ya da genel
olarak bir sınıf mücadelesi olmaksızın, yurttaşlar belirli bir düzen içinde söz
söylemekte, sözün ardından herkes büyük bir olgunlukla kendi görüşünü oya
dönüştürmekte ve bu oylarla belirlenen karara da herkes itirazsız uyuvermektedir.
Buna göre, modern demokrasilerde ancak temsil yoluyla var olabilen siyasal
insan, poliste canlı kanlı bir biçimde, temsil edilemeyen olarak hazır ve nazırdır.
Bir kısım görüşlere göre ise polis eşitsizliğin, özel olarak köleliğin demokrasi cilasıyla
parlatılıp yeniden üretildiği birimden başka bir şey değildir.
